Introdución.

Benvidos a o meu Blog, son Raúl de Sas Ramos, tratarei o tema da alquimia, unha doutrina de estudo basada na ciencia e a filosofía.

Alquimia: relación entre ciencia e filosofía

Na historia da ciencia a alquimia considerouse como unha protociencia, que segundo a filosofía da ciencia denomínase a aquelas doutrinas científicas en proceso de consolidación, separadamente tamén é incluída como unha disciplina filosófica que combina elementos da química, a metalurxia, a física, a medicina, a astroloxía, o misticismo, o espiritualismo e a arte.

Orixe da alquimia: antecesora da química

A alquimia occidental estivo sempre estreitamente relacionada co hermetismo, un sistema filosófico e espiritual que ten as súas raíces en Hermes Trimegisto, unha deidade sincrética (queria unir diversas doutrinas distintas)grecoexipcia e lenxendario alquimista.

Estas dúas disciplinas influíron no nacemento do rosacrucismo, un importante movemento esotérico do século xvii. No transcurso dos comezos da época moderna, a alquimia dominante evolucionou na actual química.

Os fundamentos da alquimia

Fundaban a súa ciencia en que o universo estaba composto de catro elementos clásicos aos que chamaban polo nome vulgar das sustancias que os representan, a saber: terra, aire, lume e auga, e con eles preparaban un quinto elemento, que contiña a potencia dos catro na súa máxima exaltación e equilibrio.

Percepción da alquimia dende a sociedade da época

A percepción popular e dos últimos séculos sobre os alquimistas, é que eran charlatanes que intentaban converter plomo en ouro, e que empregaban a meirande parte do seu tempo elaborando remedios milagrosos, venenos e pocións máxicas.

Alquimistas importantes e as súas fazañas. Parte I

Existiron algúns individuos que de verdade desexaban dedicarse en corpo e alma á alquimia e que eran o equivalente aos nosos científicos de agora. Homes e mulleres intelixentes con aptitudes excepcionais, que non se rendían ante unha marxe limitada de probabilidades de éxito e que non temían as faladurias dos seus veciños.

As anécdotas que se contan dalgúns destes personaxes son dignas de ser tidas en conta.

Bernardo Trevisan.

 Paracelso.

 María Sánchez de la Rosa.

Nicolás Flamel.

Alquimistas importantes e as súas fazañas. Parte II

O primeiro da lista é Bernardo Trevisano. Este home de principios do século XV era perseverante ata o extremo, e malia as constantes decepcións, a falta de apoios e os soados fracasos, empeñouse en proseguir coas súas investigacións. Posiblemente tivo que facer fronte á frase que todos os pais do mundo repiten: «Fillo, quizá deberías dedicarche a outra cousa, porque isto non é o teu». Pero Trevisano negouse a cambiar de parecer, e pouco lle importou que a súa familia tomáseo por un demente ou se sentise avergoñada polo seu comportamento. Tamén foi enganado, e dedicou case vinte anos a un proceso errado proposto por un estafador(conseguir a vida eterna mediante prácticas alquímicas). Aínda que non conseguiu a inmortalidade propiamente dita, parece que quedou moi satisfeito cos seus logros finais.

foto de BernardoTrevisiano, un grande...